PHOTOGRAPHY WEBLOG

Tyler Hicks, staffotograaf van The New York Times, is door Pictures Of The Year uitgeroepen tot Newspaper Photographer Of The Year. Zijn foto's zijn te bekijken bij POYi.

De overige ereplaatsen:

2. David Guttenfelder, The Associated Press
3. Rick Loomis, The Los Angeles Times
Award of Excellence: Paula Bronstein, Getty Images
Award of Excellence: Carolyn Cole, The Los Angeles Times

Tyler Hicks wint ook de eerste prijs in de categorie Human Conflict Picture Story.

In de categorie Human Conflict Singles gaat de eerste plaats naar Oded Balilty, met een foto die ook bij World Press Photo bekroond werd. De World Press Photo Of The Year van Spencer Platt moet het bij POYi doen met een Award of Excellence.

Meer winnaars en hun foto's zijn te aanschouwen bij Pictures Of the Year international.

"Fotografie is een hobby, ik ben er maar een paar uur per dag mee bezig. Mijn echte passie is muziek," zegt de Belgische Magnum-fotograaf Carl De Keyzer vandaag in een interview met de website Brusselnieuws. Maar dat weerhoudt hem er niet van uitgebreid over zijn laatste fotografieprojecten te vertellen, en en passant zijn mening over zwart-wit, kleur en digitaal uit de doeken te doen.

“Ik vind kleur nog altijd moeilijker dan zwart-wit. Kleur geeft een veel realistischer weergave van wat je gezien hebt. Bij zwart-wit heb je steeds een soort aha-erlebnis van ‘kijk, ik heb iets gemaakt’, terwijl je enkel een uitsnede van de werkelijkheid toont. Door die te reduceren tot 256 grijstonen krijg je er een soort dramatisch effect gratis bovenop. Eens je de previsualisatie onder de knie hebt, is het in de meeste gevallen makkelijker om een goed beeld te maken van eender welke situatie in zwart-wit. Ondertussen is die perceptie wel een beetje veranderd. Bijna iedereen werkt in kleur tegenwoordig. De fotografie volgt daarin de technologie. Vroeger was in kleur werken in de eerste plaats praktisch moeilijk, je kon niet zelf ontwikkelen en afdrukken, je contrast manipuleren. Dat kon je met zwart-wit allemaal wel zelf doen, bij wijze van spreken in je badkamer. Met de digitale revolutie is dat helemaal omgedraaid. Nu kun je veel meer met je computer in kleur dan wat er ooit in je donkere kamer mogelijk was.

“Compositie, contrast, licht, scherpte-diepte blijven hetzelfde, het wordt alleen fel afgezwakt. Maar dat vijfde element dat erbij komt, die kleur, dat is echt wel een killer. In plaats van een stapje hoger te gaan richting kunst, word je in de modder geduwd. Je voegt niets toe aan wat je ziet. Ik ben overgeschakeld naar kleur omdat ik het als een uitdaging zag. Ik doe nu al bijna zes jaar geen zwart-wit meer. Ik ben er volledig uit. Voor Malta heb ik geprobeerd nog verder uit te breiden met video en interviews. Er wordt steeds meer multimediaal gewerkt omdat fotografen inzien dat de tijdschriftenmarkt nagenoeg volledig is verdwenen. Maar voorlopig lukt mij het nog niet om dat in een originele vorm te gieten.”

Lees het complete interview bij Brusselnieuws.

Foto's Jan-Edward Dijkhuizen, 22-2-2007

Labels: Femke Halsema

Getty Images heeft nog maar net het moederbedrijf van WireImage en Contour Photos overgenomen en is nu alweer in gesprek met Jupitermedia om JupiterImages in te lijven.

Met WireImage in de gelederen versterkt Getty Images zijn positie op het gebied van sport- en entertainmentfotografie. Dit betekent dat concurrent Corbis, dat al veel moeite heeft om zich staande te houden tegenover het zeer winstgevende Getty Images, nog verder in de verdrukking komt.

Lees meer bij PDN.

Het boek Werk van Wessel van Gerard Wessel is momenteel voor 14,99 euro te verkrijgen bij boekhandel De Slegte, een koopje.

Gevonden op het internet: een interview van bijna een uur met Henri Cartier-Bresson, wellicht de beroemdste fotograaf ooit.

Met een introductie door Richard Avedon.

Als gevolg van de toegenomen aandacht, nationaal en internationaal, voor fotografie is er een grote behoefte aan mensen met specifieke kennis, die fotografie als zelfstandig medium in relatie tot andere disciplines en media kunnen analyseren en benaderen. De masteropleiding Photographic Studies biedt een brede wetenschappelijke en maatschappelijke oriëntatie op fotografie. Aandachtsgebieden zijn: theorieën over fotografie, innovatieve methoden van wetenschappelijke bestudering, samenhang tussen fotografie en beeldcultuur, presentatievormen van fotografie (tentoonstellingen, het Internet, fotoboeken), de beroepspraktijk en nieuwe omgevingen waarin fotografie onderzocht kan worden. Ook komen het actuele discours over 'vernacular photography' en 'artistic research' aan bod. Op welke manier is het onderzoek ingebed in de werkmethode van professionele fotografen?

2 maart 2007 15.00-17.00 uur

Programma
- Studievoorlichting en informatie over stages, excursies, arbeidsmarkt en over de toelatingsprocedure.

- Photographic Studies in de praktijk. Studenten vertellen over hun ervaringen.

- Er is een kleine selectie fotomateriaal uit het Prentenkabinet / Studie- en Documentatie Centrum voor Fotografie ter inzage. Net zoals studiemateriaal (readers).

- Het toelatingspakket met opdrachten, dat onderdeel uitmaakt van de toelatingsproceudure, is op deze middag verkrijgbaar à 49.95 euro.

Plaats
Huizingagebouw, Kunsthistorisch instituut (zaal 004), Doelensteeg 16, Leiden.

Meer info en aanmelden
Rosalien van der Poel, telefoon 071 527 1804, e-mail.

Lees meer over de masteropleiding Photographic Studies

Naar aanleiding van de tentoonstelling 'Sixties!' in het Haags Gemeentemuseum vertoont Holland Doc in de week van 24 februari tot en met 2 maart een reeks films van Ed van der Elsken (1925 - 1990).

Wie aan de Sixties denkt, ziet onmiddellijk de anarchistische foto's van Ed van der Elsken voor zich: mooie brutale meiden, die lachend hun tong uitsteken naar de fotograaf, provo's en ander langharig tuig op witte fietsen en met een shaggie of een jointje. Maar diezelfde rauwe brutaliteit zit ook in de foto's van Van der Elsken uit de jaren vijftig en in werk dat hij ná de jaren zestig maakte, zoals de films 'De verliefde camera' uit 1971 en ' Een fotograaf filmt Amsterdam' uit 1982. Alle menselijke emoties komen voorbij in zijn levendige straatportretten. De films van Van der Elsken vertellen ook hoe hij het voor elkaar kreeg dat mensen zo direct op hem reageerden. Voortdurend daagde hij ze uit. Het geflirt, gefluit en het provocerende 'wat nou' is dan ook niet van de lucht.

Op het digitale kanaal van Holland Doc zijn in de week van 24 februari tot en met vrijdag 2 maart iedere avond en nacht vanaf 21.00 uur de volgende vijf films van Van der Elsken te zien:

* Welkom in het leven, lieve kleine
32 minuten, 1963

In deze film portretteert Van der Elsken zijn jonge gezin en de Nieuwmarktbuurt waarin ze wonen. Hij heeft een dochtertje van anderhalf, Tinelou, en zijn vrouw Gerda is hoogzwanger van zijn zoon Daan Dorus. De liefdevolle familiebeelden binnenshuis worden telkens afgewisseld met het rauwe leven op straat: kleine vechtpartijen, opgeschoten jeugd en hoertjes met getoupeerde suikerspinnen als kapsel.

* De verliefde camera
38 minuten, 1971

In 'De verliefde camera' staat Ed van der Elsken als fotograaf centraal. Overal staat hij met zijn neus bovenop, of het nu om een bevalling gaat of om innig verliefde stelletjes. 'De verliefde camera' werd in 1971 bekroond met de Staatsprijs voor de Filmkunst.

* Death in the Port Jackson Hotel
36 minuten, 1972

Een portret van de excentrieke Australische kunstenares Vali Myers. In het begin van de jaren vijftig was zij Van der Elsken's muze. Zij speelde de hoofdrol in het fotoboek 'Een liefdesgeschiedenis in Saint Germain des Prés'. Twintig jaar later komt Vali Van der Elsken in Nederland opzoeken. Op haar gezicht en ook op haar handen en voeten heeft ze tatoeages laten aanbrengen. Van der Elsken filmt haar ook in de vallei Il Porto in Positano, een plaats ten zuiden van Napels. Daar woonde ze destijds samen met haar jonge vriend Gianni en tientallen dieren.

* Een fotograaf filmt Amsterdam
57 minuten, 1982

Een kleurrijke impressie van het Amsterdamse leven op straat in het begin van de jaren tachtig. Terwijl Van der Elsken in alle vroegte door de lege straten van Amsterdam scheurt, vertelt hij dat dit zijn 'jachtterrein' is. Iedere dag is hij hier te vinden met zijn camera op zoek naar telkens nieuwe prooi. De straten van Amsterdam zijn dit keer niet het domein van hippies of prostituées, maar worden vooral door punkers bevolkt.Voortdurend steken zij hun middelvinger op tegen Van der Elsken, maar aan de andere kant lijken ze het leuk te vinden om gefilmd te worden.

* Bye
110 minuten, 1990

Ed van der Elsken's laatste en meest persoonlijke film is 'Bye'. Nadat hij te horen heeft gekregen dat hij ongeneeslijk ziek is pakt hij nog eenmaal de camera op, dit keer niet om andere mensen te filmen, maar zichzelf. Een jaar lang filmt hij zonder terughoudendheid zijn eigen aftakeling, zijn wanhoop en verdriet omdat hij alles en iedereen waar hij van houdt los moet laten. Ook neemt hij in 'Bye' op aangrijpende wijze afscheid van de kijker. De film eindigt een paar maanden voor zijn dood op 28 december 1990.

Labels: Ed van der Elsken

War photography, 'the battle, the guns, the shooting' is a macho, false world. It's nonsense people do to win prizes, more than anything else. Our real job is to look at the civilians, the victims of war, and not to try to be some kind of hero.

Larry Towell

De genodigden van de uitreiking van de Zilveren Camera in het Gemeentemuseum Den Haag zijn zaterdag genept.

Om de prijswinnende foto van de Friese paarden uit Marrum extra glans te geven wilde de organisatie de inmiddels wereldberoemde witte merrie Freya uitnodigen. De eigenaar voelde daar niets voor. Het Gemeentemuseum besloot daarop een witte pony als stand-in in te huren van een manege uit de buurt.

Bron: AD.

In De Morgen van dit weekend staat een interessant interview met de inzittenden van de auto die door Zuid-Beiroet rijdt, zoals te zien op de winnende foto van World Press Photo. Naar nu blijkt zijn alle inzittenden bewoners van die wijk. Ze waren gaan kijken of hun eigen huis nog overeind stond, en hoe groot de schade was in de wijk.

Het verhaal uit De Morgen is bij het Belgische dagblad zelf niet te lezen, maar wel op een weblog over Jordanië. NRC/Handelsblad nam het artikel (lichtjes geredigeerd en ingekort) over.

(Met dank aan Karel De Weerdt.)

Update maandag: Vandaag heeft de Volkskrant een foto op de voorpagina met een artikel over de jonge Libanezen op de foto van Spencer Platt. Verderop in de krant een paginagroot artikel "Vertekend beeld" van Ferry Biedermann over hetzelfde onderwerp, met foto's van Jeroen Kramer.



Dé vijf jonge Beiroeti’s: wij wonen hier ook.

Schijn bedriegt. De vijf jonge Beiroeti’s voelen zich beledigd en onbegrepen. De vijf stralen glamour uit op de foto van de Amerikaanse fotograaf Spencer Platt die de World Press Photo won. Rijke Libanezen toeren door de verwoeste buitenwijken van Beiroet, luidde het onderschrift. Een dag na het ingaan van het bestand tussen Hezbollah en Israël op 15 augustus vorig jaar, toeren de vijf in strakke T-shirts, in een Cooper-cabriolet en met grote zonnebrillen op door een verwoeste sjiitische buitenwijk. Rijkdom en verwoesting naast elkaar. Het brengt de ‘tegenstellingen van het echte leven te midden van chaos’ in beeld, aldus de jury.

De waarheid is anders. De reactie van Bissan (29) is tekenend. ‘Wij wonen hier ook’, roept ze op de video die ze die dag opnam als iemand vraagt waar ze naar kijken. Vier van de vijf moesten tijdens de oorlog hun woningen ontvluchtten. Ze kregen een hotelkamer als onderkomen. De bekroonde foto toont ze kijkend naar wat van hun huizen rest.

Vanavond om 18.20 op Nederland 1: Art in the Family

Deel 1 van een nieuwe serie bij NPS Arena, over families waar kinderen de kunsten met de paplepel kregen ingegoten. Deze week gaat het over de familie Posthuma de Boer. Vader Eddy reist sinds jaar en dag de wereld rond als fotojournalist, Moeder Henriëtte was operazangeres en werkt tegenwoordig als muziekjournaliste, dochter Tessa is - net als vader - een veelgevraagd fotografe en dochter Eva is werkzaam als theaterproducente en romanschrijfster.

De jury van de Zilveren Camera heeft zichzelf absoluut belachelijk gemaakt.

Jerry Lampen

Vandaag begint de jurering van de Picture of the Year competitie in de Verenigde Staten, een klus die de juryleden drie weken in beslag zal nemen. De 'POYi' is het bij grote publiek misschien minder bekend, maar wordt onder internationale fotojournalisten minstens zo hoog aangeslagen als World Press Photo.

Opvallend is dat de jurering open is voor het publiek en dat na het bekend maken van de winnaars de beraadslagingen van de jury in beeld en geluid online worden gezet. Dat zie ik World Press Photo (nog) niet doen, laat staan de organisatie van de Zilveren Camera (die al de grootste moeite heeft om achteraf de deelnemerslijst aan de openbaarheid prijs te geven). Stel je voor: dan zou zomaar algemeen bekend worden hoe er gemarchandeerd wordt! De schijn van objectiviteit moet vooral overeind blijven...

En wat nog het vreemdste is aan de Zilveren Camera: de foto's worden blijkbaar niet anoniem beoordeeld, maar met de naam van de fotograaf erbij! Hoe bestáát het! Dan vráág je ook om koehandel en het toeschuiven van prijsjes aan de eigen kennissenkring. Eén van de juryleden versprak zich, anders had ik van dit opmerkelijke feit ook geen kennis genomen.

I actually don't think about photography so much. I think about how I see these things, how I'm privileged to be in these places. I think, how I can convey what I'm seeing. You have to understand that it's not about you as a photographer. You're there to tell somebody's story.

Ami Vitale